Held

Mijn papa is mijn held.

Ik sloot net al mijn pagina's af, wat zag ik daar op mijn bureaublad? Een foto van mijn vader en mij, elke met een leuk gezichtscrèmeke op :) Die foto is echt goud waard. En die big smile van mijn pappie, zalig!

Ik vond het al bewonderenswaardig dat hij zo met mij op de foto wou. Want uiteindelijk is het een beetje beschamend voor een 49-jarige man om met een gezichtsbehandeling rond te lopen. Zijn enige voorwaarde was 'Niet op Facebook zetten hé!'. Want dan zouden zijn collega's het kunnen zien. Hij kent niks van internet, maar weet wel wat Facebook is, gelukkig! Of jammer genoeg ;)

Maar telkens ik deze foto zie, verschijnt er een lach op mijn gezicht. Omdat ik besef dat mijn papa de beste is. De liefste. Dat hij mij het liefste ziet. Dat hij nooit huilt, behalve wanneer ik voor 5 maanden naar het buitenland vertrek. Dat hij niet graag lang in de auto zit, behalve wanneer hij mij van de luchthaven kan komen halen. Dat hij totaal niet met mijn bomma overeenkomt, behalve wanneer mijn thuiskomst georganiseerd moet worden. Dat hij zichzelf niet graag op foto's ziet, behalve wanneer ik de foto gemaakt heb.

Hij is mijn held. De grootste, zachtste, stoerste held.