about going home.

Mijn vliegtuigticket is besteld. 25 januari om 9.05u zal mijn vliegtuigje vertrekken naar België. Voorgoed! Doordat de vluchten van Eskisehir naar Brussel zijn afgeschaft, zal ik via Ankara gaan. Dus toen ik mijn flatmate om raad vroeg om daar te geraken, besloot hij plots dat hij met mij de bus zou nemen naar Ankara. Zijn tante woont daar, en dan kon hij haar ineens nog een keertje bezoeken.

'Nee!' kwam er direct bij mij op. Ik wil niet dat hij mij brengt. Ik wil dit alleen doen. Dat is ook wat ik tegen Chloé zei. Ik wil geen escorte. Ik wil niet dat hij dat geld verspilt aan mij. Ik wil niet dat hij die tijd verspilt, het is immers midden in de nacht dat ik moet vertrekken.

En plots dacht ik 'excuses'. Dit waren allemaal excuses. En terwijl ik al mijn excuses aan Chloé vertelde, besefte ik plots de echte reden. Ik wil gewoon niet dat mijn flatmate de laatste persoon is die ik zie voor ik vertrek. Ik wil gewoon graag vertrekken in Eskisehir, terwijl mijn lieve Chloé, Ewa, Beata, Marta en misschien wel Aurelija, Gabriele en Ineta mij uitzwaaien. Zij zijn de laatste die ik wil vastpakken. 

Guess that's not gonna happen.