Zo vlug kan het voorbij zijn.

Vannacht kwam ik thuis van een avondje groepswerken. Het eerste bericht dat ik lees: Belgian student (20) dies in mysterious accident in Istanbul. Het blijkt dus om een Gentse Erasmusser te gaan die terugkwam van een feestje. Omvergereden door een auto, overleden midden op straat.

BAM. Dan komt het besef. 20 jaar was 'ie. Hij had zijn hele leven nog voor zich. Hij sterft op duizenden kilometers van huis. Gisteren keek hij waarschijnlijk nog uit naar de kerstdagen in België. Vandaag rouwt zijn familie om hun verlies. Dit zijn de momenten waarop ik besef hoe snel het kan gaan. Dit kon ook met mij gebeurd zijn.

Het verkeer hier in Turkije is ongelooflijk gevaarlijk. Roekeloze chauffeurs die niet wijken voor een voetganger of fietser. 

BAM. Hij zal nooit meer met zijn ouders kunnen praten. Zij zullen hem nooit meer kunnen vertellen hoeveel ze van hem houden. Hij zal nooit afstuderen. Nooit de job hebben waarvoor hij de afgelopen jaren zo hard heeft gestudeerd. 

Het eerste wat ik morgen doe op de skypedate met mijn ouders en grootouders is hun vertellen hoe graag ik hen zie. Want dat doe ik nog steeds te weinig. En ik geloof dat ik niet de enige ben.