when you're having fun. Ik ben al 10 dagen in het land, nog 5 te gaan. De tijd vliegt hier echt. Ik had zoveel plannen, zoveel te doen! En af en toe een paar vrije uurtjes om te genieten van het pure 'thuis zijn'. In de zetel hangen. Tv kijken. Belachelijk melige kerstfilms kijken.
Nog 5 dagen en dan is het weer vertrekken geblazen. Ik kijk er al tegenop! Maar tegelijkertijd kijk ik er naar uit. Want dan is het nieuwjaar vieren. Zorgen dat mijn foto-opdrachten af geraken. Documentaire filmen en monteren. Examens leren en maken. En weer naar huis komen! Het gaat zo snel voorbij zijn. Ik ben nu 3,5 maand in Eskisehir geweest, welke echt voorbij zijn gevlogen. Het lijkt of ik 2 weken geleden pas vertrokken was. Dus deze maand, eigenlijk zelfs maar 28 dagen, gaan zo om zijn.
En dan ga ik mijn vrienden van ginder moeten missen. Dan begint het grote afscheid, het grote verdriet. Want als je weggaat uit België, weet je dat je uiteindelijk wel terug gaat. Maar als ik wegga uit Turkije, vertrek ik met de kennis dat ik niet meer terugga, zeker niet de komende jaren. Het Erasmusgevoel zal er nooit meer zijn. Die sfeer en die leuke dingen, onze gewoonten, onze wekelijkse feestjes, maandagen in Del Mundo, vrijdagen in Travelers, ze zullen er nooit meer zijn. Nooit meer met deze vrienden. Nooit meer met mijn flatmates. Dat gaat wel hard worden denk ik. Hoewel ik ook blij ga zijn dat ik weer naar Antwerpen kan. Dat zal de pijn wel een beetje verzachten.
Maar het verlies van Chloé, Marta, Beata, Ewa, Gabrielè, Aurelija en Ineta zal nog lang blijven knagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten