Nog 10 dagen. 10 verschrikkelijk lange dagen. Eigenlijk 11. Maar binnen 10 begint de reis. Eerst met de bus naar Istanbul. Beetje de stad verkennen, hoop ik. Misschien een klein (groot) feestje. Dan bedje in. Vroeg opstaan, want om 10u35 precies vertrekt mijn vliegtuig! Nooit had ik gedacht dat ik zo graag naar huis zou willen. En eigenlijk wil ik niet. Het is gewoon hartverscheurend. Een deel van mij wil zo graag hierblijven. Dat deel dat beseft dat ik de vrienden die ik hier gemaakt heb de afgelopen 3 maanden, waarschijnlijk niet meer ga zien! Mijn liefste Chloé waarschijnlijk nog wel. Het zou echt schandalig zijn als ik haar niet zou gaan opzoeken (of zij mij). Maar al de rest. Je kent dat wel. 'We zien elkaar nog!', 'Ik kom u bezoeken', 'Ik wou altijd al graag naar Polen en Litouwen! Ik kom zeker af!'. Maar wat komt er uiteindelijk van? Niks. Noppes. Rien de knots.
Het andere deel van mij wil heel erg graag naar huis. Ik besef nu pas hoe goed mijn leventje in Antwerpen de perfectie benadert. Ik mis al die leuke dingen zo! En hoewel ik weet dat ik van mijn tijd hier moet genieten, drijven mijn gedachten vaak af naar huis. Waar mijn grote nieuwe bed op mij staat te wachten. Het grote bed waarin mijn babysitkindje hopelijk nog vaak komt logeren. Waarin ik mijn (vaak te korte) nachtjes in het weekend doorbreng.
En zo komen we weer aan het einde van een bleitbericht. Soms kan dat wel eens deugd doen. Om toch met een positieve noot te eindigen: Winter has arrived! Joy!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten