Ik word niet verliefd. Nu niet, nooit niet. Waarom weet ik niet. Ik heb niemand nodig, zou ik zo denken. Bullshit, iedereen heeft iemand nodig. Ik heb gewoon niemand nodig die mijn vrijheid beperkt. Die mijn tijd in beslag neemt. Waar ik rekening mee moet houden.
Maar stiekem wil ik het wel.
Soms maak ik mijzelf verliefd. Zoek een leuke kerel (liefst zo ver mogelijk hier vandaan). Dan staar ik naar zijn facebookfoto's. Pluis de rest van zijn profiel uit. Dan begin ik te bedenken hoe mijn leven er zou uitzien met hem. Samen uit eten, cinemake doen, citytrips (want ja, hij is een reiziger). Niet meer alleen slapen. Telepathisch dingen delen. Elkaar wakker sms'en 's ochtends, en dan boos zijn omdat je nog wou slapen.
En dan begint het: je verdere sociale leven op een laag pitje. Verplichtte familiediners op zondag. Controle. 'Waar ben je?', 'Hoe laat kan ik je zien?', 'Wat is dat met jou en die kerel?'. Nee bedankt. Het hoeft niet voor mij. Mijn leven is perfect zoals het is. Tenminste, het leven waar ik nu eventjes tussenuit geglipt ben.
Fijne job, fijne school, beste vrienden, leukste kot, weinig stress, zondag familiedag, gek doen met mijn babysitkindje.
En geen enkele kerel, hoe knap dan ook, hoe lief dan ook, hoe sexy dan ook, kon mij op andere gedachten brengen. KON. Want nu ben ik niet meer zo zeker.
Ik koos een jongen. Ik koos hem wel vaker. En elke keer vond ik hem een beetje leuker. Nu maak ik mijzelf verliefd. En ik moet stoppen, voor er ongelukken gebeuren.
Tuduuuuuuuuuum. The end.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten