1.

Hoogtepunt van de week:
Nen hollander ontmoeten op de universiteit en daardoor twee zinnen Nederlands kunnen praten!

Lachwekkend.

En je kan al raden van waar ik ben, zou ik zo denken :)

P-e-r-f-e-c-t

Mijn favoriete foto van afgelopen jaar. Hij beschrijft perfect het gevoel dat ik had op het moment dat hij genomen werd. Relaxt. Samen met mijn best friend. Zon zee strand. Jeweetwel. Vakantie.

feels good!

Jammer genoeg was vandaag niet zo'n dag. Hoe dom kan een mens zijn? Deze ochtend bedacht ik dat het toch wel een erg slim idee zou zijn om een wachtwoord op mijn MacBook te zetten. Dus ik vink 'wachtwoord vragen na sluimertoestand' aan, zonder er bij na te denken welk mijn wachtwoord was.
Ik ben er nog steeds niet uit. Gelukkig konden mijn roomies mijn laptop hacken, zodat ik hem toch nog kan gebruiken. Idioot. Stomkop. Ik ben kan soms zo'n domme dingen doen!

Dan ben ik ook nog gevallen vandaag (de tweede keer sinds ik in Turkije ben, vind ik nog wel een best goede prestatie). En ik heb water in mijn oor van te gaan zwemmen deze ochtend. Hoera!

Wat zal ik blij zijn als het morgen is. Dan komen we ook weer een dagje dichter bij kerst. En bij naar-huis-gaan-dag.

Let's travel!

Iets wat ik meer en meer besef...

Laugh

For everyday you don't have one from your own.

Zo leer je je vrienden kennen.

31 foto's aan mijn muur. 3 mogen er voor mijn part verdwijnen. 3 foto's trek ik van mijn muur. 1 persoon verwijder ik uit mijn leven. Zo ver weg van huis voor een lange tijd? Zo leer je je vrienden kennen. Zo leer je wie het waard is en wie niet.

Alleen wel erg jammer van onze vriendschap, bijna 5 jaar lang. Hoewel het ook weer een meevaller is dat ik dan ten minste aan haar geen kostbare tijd moet verspillen wanneer ik thuis ben met kerst.

Geluk bij een ongeluk.

De liefde enzo.

Ik word niet verliefd. Nu niet, nooit niet. Waarom weet ik niet. Ik heb niemand nodig, zou ik zo denken. Bullshit, iedereen heeft iemand nodig. Ik heb gewoon niemand nodig die mijn vrijheid beperkt. Die mijn tijd in beslag neemt. Waar ik rekening mee moet houden. 

Maar stiekem wil ik het wel.

Soms maak ik mijzelf verliefd. Zoek een leuke kerel (liefst zo ver mogelijk hier vandaan). Dan staar ik naar zijn facebookfoto's. Pluis de rest van zijn profiel uit. Dan begin ik te bedenken hoe mijn leven er zou uitzien met hem. Samen uit eten, cinemake doen, citytrips (want ja, hij is een reiziger). Niet meer alleen slapen. Telepathisch dingen delen. Elkaar wakker sms'en 's ochtends, en dan boos zijn omdat je nog wou slapen.

En dan begint het: je verdere sociale leven op een laag pitje. Verplichtte familiediners op zondag. Controle. 'Waar ben je?', 'Hoe laat kan ik je zien?', 'Wat is dat met jou en die kerel?'. Nee bedankt. Het hoeft niet voor mij. Mijn leven is perfect zoals het is. Tenminste, het leven waar ik nu eventjes tussenuit geglipt ben. 
Fijne job, fijne school, beste vrienden, leukste kot, weinig stress, zondag familiedag, gek doen met mijn babysitkindje.

En geen enkele kerel, hoe knap dan ook, hoe lief dan ook, hoe sexy dan ook, kon mij op andere gedachten brengen. KON. Want nu ben ik niet meer zo zeker.

Ik koos een jongen. Ik koos hem wel vaker. En elke keer vond ik hem een beetje leuker. Nu maak ik mijzelf verliefd. En ik moet stoppen, voor er ongelukken gebeuren.

Tuduuuuuuuuuum. The end.

Wat ik niet mis in Turkije.

Ik ben misschien niet de meest rustige en geduldige persoon. Maar in onze leefwereld tegenwoordig zijn er toch wel dingen die iedereen uit zijn vel doen springen. Kleine dingen, grote dingen, belangrijke of minder belangrijke. Ik kan er duizenden opnoemen.

Bij mij staat ros geld op nummer één in de top tien ‘meest ergerlijke dingen’. Je kent het wel. Je staat aan de kassa en juffrouw met het kostuumpje van de GB aan zegt :’ 14,99 alstublieft’. Dan sta ik al op ontploffen. Want natuurlijk betekent dit dat ik wéér maar eens een koperen muntje terugkrijg. En eentje is niet erg, maar het zijn die andere 175 die zich in mijn portefeuille bevinden waar ik mij aan stoor. En je kan dat dus voor niks gebruiken! Want betaal je ermee in de winkel, dan bekijken ze je scheef. Geef je het aan je vrienden die je nog wat geld moest, dan kom je over als een schooier. Doe je al je ros geld binnen in de bank, dan zijn de bedienden verveeld. Zelfs de drankautomaten op school nemen ze niet aan! Nu kwam ik vorige week bij mijn moeke en vake. Natuurlijk, zo’n menskes ergeren zich niet snel aan iets. Zij leggen gewoon al hun rooi centekes aan de deur om de mieren buiten te houden. En dan vraag ik mij af: is dat nu het enige nut van ros geld?

Hier in Turkije kennen ze dat niet. Ros geld. Hier ziet het geel. Maar je kan het wel gebruiken. 5 en 10 Kurus. Want een Simitbroodje kost 60 kurus. Geef je de verkoper die 60 kurus in muntjes van 5 en 10, dan is hij dolblij en kijkt je met flikkerende ogen aan. Turken houden van gepast geld! Dat is dan toch één ding dat ze in Europa kunnen leren van de Turken. Maar voor de rest...

Pikkedieven

Ze kruipen in je kast. Snuisteren en neuzen. Tot ze het gevonden hebben. Mijn zuurverdiende, in een erg duur pakketje opgestuurde en heel erg Sinterklaasachtige snoep. MIJN snoep. Niet dat ik niet deel. Maar denk je ook niet dat, wanneer het in mijn kast verstopt ligt, het de bedoeling is dat nie-mand er van eet? Hoezo, verstopt? Jaja, anders zou het zich wel gewoon in de keuken bevinden. In de koelkast of de snoepkast. Waar iedereen er zomaar met zijn tengels aankan.

Cultuurverschillen. Na een tijdje komen ze toch wel mijn str*t uit! Ik pas mij aan. Heel erg goed zelfs, vind ik zelf. Maar mijn goede Vlaamse normen en waarden, die ik van mijn ouders meekreeg. Waar ik zo goed heb op gepast. Ze nooit uit het oog verloor. Die wil ik niet opgeven! Respecteer die ook maar eens! Omgekeerd telt het blijkbaar niet. Werkelijk te gek voor woorden. Maar liever de vreemde eend, dan degene die haar roots verloochent.

En hou nu godvermiljaaaaardenondedjuuu eens op met dat verschrikkelijke lawaai!

Soms...

... moet je gewoon denken 'fuck it bitches, I'm out of here!'. En dat is nu precies wat ik op dit moment denk. Binnen welgeteld 13 minuten verlaat ik mijn appartement in Eskisehir. Ik pik mijn 2 françaises op en binnen een uurtje zitten we op de trein naar Ankara. Morgenvroeg zitten we op het vliegtuig naar Cyprus, waar we de komende 5 dagen lekker decadent gaan rondreizen. We voelen ons dan ook echte travelers. Geen hotels geboekt. We zien daar wel waar we uitkomen. Cyprus heeft een doorsnede van plusminus 200km. What could possibly go wrong?

Over dromen en chocolade.

Soms droom ik dat ik schrijfster ben. Dat ik rondreis in landen, ver ver hier vandaan. Dan koop ik mijzelf weer maar eens een überschattig notitieboekje. Zo eentje met een elastiek en een lintje dat aangeeft hoeveel pagina's ik al volgekliederd heb met mijn meest spannende avonturen.

Soms droom ik dat ik vrij ben. Roekeloos en ongegeneerd. Ga en sta waar ik wil. Doe wat ik wil. Drink sloten koffie en eet kilo's chocolade. Want mijn lijf kan dat aan. Ik blijf wakker tot in de vroege uurtjes, want 's nachts is alles plots zoveel interessanter. Net of de gloed van straatlantaarns de simpelste dingen de moeite waard maakt. Een glas wijn overdag? Decadent. Een glas wijn op het donkerste uur van de dag? Zo intellectueel. Zo gesofisticeerd! 

Vaak komt 's ochtends de harde realiteit. Wanneer de zon zijn pijlstralen op mij richt en ik niet anders kan dan wakker worden met ogen die aanvoelen alsof ik uren in een zwembad met een té hoge chloorgraad heb gezwommen. Dan weet ik dat het weer tijd is om mijn zoete gedachten opzij te schuiven. Eventjes maar, tot de avond weer valt. Gelukkig gebeurt dat in de winter weer wat vroeger.