Give love back

Weer een Pinterestquote die inspiratie biedt. Give love back. Een heel belangrijke die ik mezelf vaak terug moet inprenten. In het drukke, hectische leven dat ik leid zijn er zoveel belangrijke mensen. Zoveel mensen die mij graag zien en die ik misschien nog liever zie. De mama en de papa, mijn 2 fantastische broers, mijn vriendinnen en vooral ook mijn liefste lief.

Ik beweeg vaak als een wervelwind door het leven, enkel bezig met al die dingen die ik moet doen. Al die dingen die ik wil doen. Zonder rekening te houden met mijn omgeving. Ik moet werken, ik wil sporten, ik wil vriendinnen zien, ik wil uitgaan met mijn lief maar ook 's ochtends gaan ontbijten met mijn familie. Ik wil naar het JRK maar tegelijk zou ik dan moeten gaan sporten want anders is de fitness dicht. Ik wil zaterdag dingen met Stinus doen, maar ga dan ook al babysitten. Combineren, combineren, wie zijn best doet zal het leren!

Zoals ik in mijn vorige blogpost vermeldde, heeft mijn lijf er genoeg van. Mijn hoofd nog lang niet. En door continu mijzelf te pushen om overal te zijn en alles te doen, vergeet ik soms wie er naast mij staat. Wie er rondom mij staat. Wie mij steunt in alles wat ik doe.

Dus herinner ik mijzelf er regelmatig aan om mijn lief te vertellen hoe geweldig hij is. Hoe dankbaar ik ben dat hij mij af en toe afremt, maar mij vooral ook mijn ding laat doen. En hoe graag ik hem zie.

Ik probeer in de kleine dingen te tonen aan mijn familie dat ik hen graag zie. Ik overspoel graag mensen met liefde. Door te koken, door een berichtje, door een kadootje. Door 's avonds laat mijn mama haar hoestsiroop nog te brengen omdat ze ziek is. Jammer genoeg schiet dat soms wel eens over. Leven is druk en druk is leven. Zo heb ik het graag. Zo lang ik niet vergeet:

GIVE LOVE BACK.

Bij deze: schatjes, ik zie jullie graag!

De Job

Tijd voor verandering, denk ik. Ik ben tevreden van mijn job. Ik doe het graag, leer nog elke dag bij, heb fijne collega's en verdien hier best wel mooi. Anderzijds is dit niet waar ik voor gestudeerd heb, niet wat ik het liefst zou doen en word ik er ook niet echt gelukkig van. Mijn lichaam schreeuwt langs alle kanten oververmoeidheid en stress uit. Mijn mood swingt soms de pan uit, maar gelukkig kan mijn liefje hier wel mee om.

Soms twijfel ik of ik dit verder wil doen. Is het geen tijd voor een nieuwe start? Ik wacht nog even af tot einde december. Dan weet ik of mijn project nog verdergaat in januari of niet. Gaat het verder, dan blijf ik nog een tijdje hier. Loopt het af, dan zien we dan wel weer verder. In januari zijn we sowieso al 3 weekjes weg naar Uganda. Weg stress!

Voorlopig tel ik maar af tot kerst. The most wonderful time of the year!

A lot can happen in a year

Quoteje van Pinterest: 'A lot can happen in a year'. True shit! Tijd voor een reflectie. REWIND: Exact 1 jaar geleden zat ik redelijk diep in de put omdat ik niet geslaagd was op mijn masterthesis. Twee jaar hard werken en 1 jaar gedreven schrijven en toch kreeg ik mijn diploma niet. Teleurstelling alom in eerste instantie. Gelukkig duurt dat bij mij niet zo lang en ben ik meestal best wel goed in positieve elementen te vinden in negatieve gebeurtenissen. Dus ik ging, tijdens het schrijven van een tweede versie, ook al op zoek naar een job.

We zijn ondertussen een jaartje later. Ik werk al 8 maanden in een job die mij helpt om te ontdekken wat mijn sterke en zwakke punten zijn, wat ik wil en niet wil, en hoe ik mijn professioneel en sociaal leven in evenwicht kan houden. Een eerste werkervaring die zowel verwarrend als leerrijk is. Ik heb ondertussen ook mijn masterdiploma in handen. Toch iets om trots op te zijn!

Ook het lief is iets waar ik trots op ben. Wij doen het goed, zo met z'n twee. Soms gaan we tegen 100 per uur, waardoor we even op de rem moeten gaan staan en quality time moeten inplannen. We zijn allebei zo druk. Wij genieten voor de volle 100% van het leven. Elk moment is benut. Zo heb ik het graag.

Waar ik volgend jaar wil staan? Op net dezelfde plek, naast mijn gekke man. Liefst met een job die mij nog steeds voldoening schenkt. Druk, maar met genoeg tijd voor de mensen die ik graag zie. Een grote reis naar Afrika achter de rug. Misschien nog wel eentje naar bestemming onbekend. En wie weet wel plannen voor een mini-me..

Maar dat is voor later. Eerst focussen op het hier en nu. Niet te veel vooruit kijken want dan gaat de tijd veel te snel en mis je wat er rondom je gebeurt. En nog even een clichématige 'Geniet van elk moment!'.

Gegroet.

Moving on, moving out!

Wauw, 3 jaar geleden dat ik nog eens mijn gedachten op blog zette. Nog steeds is mijn hoofd een even grote warboel. Ik denk te vaak, te veel en over te veel zaken na. Overal zie ik opties en beperkingen, al dan niet realistische gebeurtenissen schieten als pingpongballetjes door mijn gedachten. Ik denk te veel na. Punt.

Vandaag is mijn grootste zorg vooruitgaan en blijven stilstaan op hetzelfde moment.
REWIND: Ik ben 25, heb een standvastige, goed verdienende job en een prachtige relatie met de gekste man die je je kan voorstellen. Volgende week (Ja, zo snel al!) gaan wij samenwonen in zijn stekje. Eerste punt van twijfel. Ik wil zo enorm graag met hem samenwonen. Bij hem gaan wonen is voor mij niet ideaal want zijn huis is nu niet meteen mijn droomhuis. Verre van zelfs. Maar voorlopig is dit de beste optie dus zetten we ons maar over alle tegenstrijdige gevoelens en springen we in het diepe. Ook kwam het besef dat ik nu voorgoed mijn ouderlijk (wat een verschrikkelijk woord is dat) huis verlaat. Weg van de liefste mammie en pappie van de wereld. Ook weg van de kleine broer maar dat is een kleinere aanpassing want meneer zit toch 95% van de tijd in zijn mancave waardoor je niet merkt of hij thuis is. Maar dit is dus het moment waarop ik wegga uit mijn huisje, om nooit meer terug te komen. Op kot of op Erasmus gaan was helemaal niet zo'n issue. Want ik ging weg om weer terug te komen. AL-TIJD. Cause in the end, you always return to family. (Uit de laatste aflevering van Pretty Little Liars die ik zag.)

Hoe hard ik ook uitkijk naar mijn grote verhuis, het blijft toch een klein beetje moeilijk. Maar hee, dit is het moment waarop ik bij de liefde van mijn leven ga wonen! Zo spannend... Dit is ook een beetje volwassen worden. Dat is eigenlijk tegen mijn principes maar er komt een punt in je leven waarop je niet anders kan dan toegeven. Onlangs had ik mijn eerste rekeningen te betalen. De hel! Maar aangezien mijn liefste liefje vanbinnen ook nog een kind is, zullen wij het samen wel redden in ons eigen wonderland. Want ik geloof dat wij dat best goed gaan doen, zo samen huisje spelen. Nog 1 week...

S.

warboel in mijn hoofd

Ik ben een kei in analyseren. Overanalyseren, en dan vooral mijn eigen stommiteiten. Was ik zondag gevallen, piekerde ik er woensdag nog over. 'Wie had mij zien vallen?' 'Wat ging er door hun hoofd?' 'Vonden ze mij nu dom?' 'Trok ik gekke bekken?' (mij kennende waarschijnlijk wel) 'Welke indruk heb ik nu gemaakt?'

Terwijl ik er niks meer aan kan veranderen. Een paar dagen later relativeer ik dan wel. Maar toch, ik ben vaak veel te lang bezig met zulke stomme dingen. Ik lig er nachten wakker van. Misschien moet ik eens minder denken en wat zorgenlozer zijn. Hoewel ik enkel pieker in mijn bed. 's nachts. Overdag ben ik mijn eigen gekke, opgewekte zelf. Maar 's avonds verandert mijn hoofd in een grote warboel, alsof ik alles in een schuifje opzij in de kast heb opgespaard. En als ik dan 's avonds in mijn bed ga liggen, schuift dat schuifje langzaam open en ontsnappen al mijn zorgen om dan rusteloos rond te zwerven in mijn hoofd.

Different time, different place.

Ik denk nog vaak aan deze tijd vorig jaar. Ik zat aan de andere kant van Europa. In principe is het niet eens Europa. Turkije. What a lifechange. Er is zoveel dat mij eraan doet herinneren. Het notitieboekje dat ik daar kocht, met al mijn krabbels in. Receptjes, vluchtnummers, boodschappenlijstjes, lijstjes voor school.  Mijn agenda, met in het Turks de maanden en dagen. De Simit Sarayi die hier plots geopend is in Antwerpen. De liedjes die ik er luisterde. (In Turkie, niet in de Simit Sarayi)

Hoe alles toch kan veranderen. 1 jaar en toch zoveel verschil. Het lijkt tegelijk zo kortbij en zo ver weg.  Ik had er zoveel vrienden. Zo'n fijne familie. Zo veel idealen, dromen. En ik voel me soms zo verbitterd hier. Zo lichtgeraakt. Omdat ik weet dat mijn periode van onbezorgd doen wat ik wil ondertussen al lang achter mij ligt. Nu is het voor echt. Nu moet ik mijn best doen want binnen 2 jaar hoor ik een fatsoenlijke job uit te oefenen. Eentje waarvoor ik nu de hersens uit mijn hoofd leer. Want één diploma is niet genoeg in deze wereld, in dit land. Jobs zijn schaars, als zitten we nog niet in een Spaanse of Griekse situatie. Maar goed. Theater is al zo oud als de Grieken. Theater is er altijd geweest, dus ik vermoed dat ik ooit nog wel mijn droomjob in het theater zal vinden. Hoop doet leven.

Gegroet.

De pipisteeg

In Antwerpen heb je wat ik noem 'de pipisteeg'. Het is een zijstraatje van de Meir waar het blijkbaar uitnodigend is om te plassen. Geen idee waarom, het is echt een steegje met aan beide kanten hoge gebouwen. Dat terzijde.

Als ik door de pipisteeg wandel, doe ik graag mijn ogen dicht. Blijven lopen, op gevoel rechtdoor. Ik kan dit best al wel lang! Ogen dicht en gaan! Een extra moeilijkheidje is met muziek in je oren. Probeer maar eens, in eender welke steeg. Je voelt je plots veel lichter. En de gekke blikken die je krijgt, gewoon negeren :)

Glitterschoenen

Ik wil al heel mijn leven glitterschoenen. Ik heb er ook gehad, jaja. En van die blinkende lakéschoentjes. Maar nu wil ik er weer! Want het leven is zoveel mooier met glitters erin! Ik heb al leuke botjes gezien met paillettekes. Nu nog beslissen welke kleur. Goud, zilver of zwart. Ik wil ze allemaal! En moest het er zijn, ook nog in het roze asjeblieft.

Maandagen zijn zwaar

Er is iets met maandagen. Ik weet niet wat het is, maar het zorgt ervoor dat je net iets minder goed kan opstaan dan op andere dagen. Volgens mij wordt er geknoeid met de uren van de nacht van zondag op maandag. Is elk uur maar een half waard, die nacht.

Daardoor loop je met een zombiekop, zwaar hoofd, met een gigantische koffieneed door de dag. Vandaag was voor mij niet anders. Hoewel er toch efkes een meevallerke was toen de les Wijsbegeerte wegviel. Haaaaa, de eerste dit semester. Ik was al bijna vergeten hoe fijn dat voelde :)

Maar goed. Morgen is het dinsdag. Vannacht tellen de uren wel als uren en morgen zit ik, fris als een hoentje, in de les. Beloofd.

Confession #1

Ik kijk graag naar buiten als het donker is. Vooral met mijn neus tegen het raam. Fascinerend.