Ik denk nog vaak aan deze tijd vorig jaar. Ik zat aan de andere kant van Europa. In principe is het niet eens Europa. Turkije. What a lifechange. Er is zoveel dat mij eraan doet herinneren. Het notitieboekje dat ik daar kocht, met al mijn krabbels in. Receptjes, vluchtnummers, boodschappenlijstjes, lijstjes voor school. Mijn agenda, met in het Turks de maanden en dagen. De Simit Sarayi die hier plots geopend is in Antwerpen. De liedjes die ik er luisterde. (In Turkie, niet in de Simit Sarayi)
Hoe alles toch kan veranderen. 1 jaar en toch zoveel verschil. Het lijkt tegelijk zo kortbij en zo ver weg. Ik had er zoveel vrienden. Zo'n fijne familie. Zo veel idealen, dromen. En ik voel me soms zo verbitterd hier. Zo lichtgeraakt. Omdat ik weet dat mijn periode van onbezorgd doen wat ik wil ondertussen al lang achter mij ligt. Nu is het voor echt. Nu moet ik mijn best doen want binnen 2 jaar hoor ik een fatsoenlijke job uit te oefenen. Eentje waarvoor ik nu de hersens uit mijn hoofd leer. Want één diploma is niet genoeg in deze wereld, in dit land. Jobs zijn schaars, als zitten we nog niet in een Spaanse of Griekse situatie. Maar goed. Theater is al zo oud als de Grieken. Theater is er altijd geweest, dus ik vermoed dat ik ooit nog wel mijn droomjob in het theater zal vinden. Hoop doet leven.
Gegroet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten