Wauw, 3 jaar geleden dat ik nog eens mijn gedachten op blog zette. Nog steeds is mijn hoofd een even grote warboel. Ik denk te vaak, te veel en over te veel zaken na. Overal zie ik opties en beperkingen, al dan niet realistische gebeurtenissen schieten als pingpongballetjes door mijn gedachten. Ik denk te veel na. Punt.
Vandaag is mijn grootste zorg vooruitgaan en blijven stilstaan op hetzelfde moment.
REWIND: Ik ben 25, heb een standvastige, goed verdienende job en een prachtige relatie met de gekste man die je je kan voorstellen. Volgende week (Ja, zo snel al!) gaan wij samenwonen in zijn stekje. Eerste punt van twijfel. Ik wil zo enorm graag met hem samenwonen. Bij hem gaan wonen is voor mij niet ideaal want zijn huis is nu niet meteen mijn droomhuis. Verre van zelfs. Maar voorlopig is dit de beste optie dus zetten we ons maar over alle tegenstrijdige gevoelens en springen we in het diepe. Ook kwam het besef dat ik nu voorgoed mijn ouderlijk (wat een verschrikkelijk woord is dat) huis verlaat. Weg van de liefste mammie en pappie van de wereld. Ook weg van de kleine broer maar dat is een kleinere aanpassing want meneer zit toch 95% van de tijd in zijn mancave waardoor je niet merkt of hij thuis is. Maar dit is dus het moment waarop ik wegga uit mijn huisje, om nooit meer terug te komen. Op kot of op Erasmus gaan was helemaal niet zo'n issue. Want ik ging weg om weer terug te komen. AL-TIJD. Cause in the end, you always return to family. (Uit de laatste aflevering van Pretty Little Liars die ik zag.)
Hoe hard ik ook uitkijk naar mijn grote verhuis, het blijft toch een klein beetje moeilijk. Maar hee, dit is het moment waarop ik bij de liefde van mijn leven ga wonen! Zo spannend... Dit is ook een beetje volwassen worden. Dat is eigenlijk tegen mijn principes maar er komt een punt in je leven waarop je niet anders kan dan toegeven. Onlangs had ik mijn eerste rekeningen te betalen. De hel! Maar aangezien mijn liefste liefje vanbinnen ook nog een kind is, zullen wij het samen wel redden in ons eigen wonderland. Want ik geloof dat wij dat best goed gaan doen, zo samen huisje spelen. Nog 1 week...
S.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten