Soms kan ik mij zo verbonden voelen met iemand die ik amper ken. Bijvoorbeeld: Sinds gisteren zijn er Turkse studenten van mijn Universiteit ginder bij ons op school. Ze werken samen met mijn collega's van radio aan een radioprogramma. Ik ken geen enkele van de mensen die hier zijn, behalve 1 meisje, dat ik toevallig ooit in het zwembad ontmoet heb. 4 minuten conversatie.
En toch had ik het gevoel dat ik hun moest opzoeken. Iets zeggen. Maar wat?
Vandaag kwam mijn klasgenoot Tom mij halen: 'Sofie, ik heb een Turks meisje in mijn groep, wil je iets gaan zeggen?' Was het nog toevallig ook dat meisje uit het zwembad. Ik herkende haar niet meer, maar herinnerde mij wel nog onze ontmoeting. En weer een 4 minuten durende conversatie.
En toen voelde ik me plots opgelucht. Zo vreemd! Ik ken haar amper en toch ben ik blij haar gezien te hebben. Omdat zij mijn link is naar Turkije. Een levende herinnering aan één van de mooiste periodes van mijn leven. En dat had ik toch wel even nodig.
Soms verandert een ontmoeting je leven. Soms ook niet. Maar nooit is een ontmoeting verspilde tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten