warboel in mijn hoofd

Ik ben een kei in analyseren. Overanalyseren, en dan vooral mijn eigen stommiteiten. Was ik zondag gevallen, piekerde ik er woensdag nog over. 'Wie had mij zien vallen?' 'Wat ging er door hun hoofd?' 'Vonden ze mij nu dom?' 'Trok ik gekke bekken?' (mij kennende waarschijnlijk wel) 'Welke indruk heb ik nu gemaakt?'

Terwijl ik er niks meer aan kan veranderen. Een paar dagen later relativeer ik dan wel. Maar toch, ik ben vaak veel te lang bezig met zulke stomme dingen. Ik lig er nachten wakker van. Misschien moet ik eens minder denken en wat zorgenlozer zijn. Hoewel ik enkel pieker in mijn bed. 's nachts. Overdag ben ik mijn eigen gekke, opgewekte zelf. Maar 's avonds verandert mijn hoofd in een grote warboel, alsof ik alles in een schuifje opzij in de kast heb opgespaard. En als ik dan 's avonds in mijn bed ga liggen, schuift dat schuifje langzaam open en ontsnappen al mijn zorgen om dan rusteloos rond te zwerven in mijn hoofd.